Anna Kertyczak

Słyszałam wiele na temat mentoringu, poznawania wspaniałych ludzi, zmiany spojrzenia na naukę – przyznam, że trudno mi było uwierzyć, żeby ten krótki czas mógł przynieść takie efekty. Szczególnie mnie, naukowczyni działającej w dziedzinie nauk humanistycznych.

Rozpoczynając program w styczniu, nie zdawałam sobie sprawy, jak bardzo zmieni się mój naukowy światopogląd. Pod okiem mojej mentorki odnalazłam siebie. Naprawdę siebie. Tę szczęśliwą Asię, która nie musi niczego udowadniać. Tę Asię, która zna swoją wartość.

Gosia: Program TopMinds pojawił się w moim życiu w najbardziej odpowiednim momencie – miałam wobec niego olbrzymie oczekiwania.  
Maciek: Samo słowo „mentorowanie” wzbudzało moje obawy. Występowanie jako „mentor” wydawało mi się być ponad mój stan. Nie jestem ekspertem od wszystkiego, a doradzanie jest przyjęciem dużej odpowiedzialności.

Po drodze do naszego celu pozwalałyśmy sobie na miliony dygresji. Spotkania były w większości ustrukturyzowane, ale na liście punktów do omówienia było mało. Za to każdy punkt był szeroko rozwijany. Pozwalałyśmy sobie na zbaczanie z głównego kursu.

Dla nas obu tegoroczne TopMinds minęło zbyt szybko. Oprócz zjazdów zorganizowanych, nie udało nam się spotkać na dłuższą stacjonarną sesję mentoringową. Natomiast ogłaszamy zgodnie, że nie składamy broni! Niedługo otwierają się nabory do kolejnych stypendiów wyjazdowych – a dokumenty są już prawie gotowe… Poza tym – może w tym doliczonym czasie uda nam się wreszcie napisać tę piosenkę.